U radu se razmatraju shvatanja Slobodana Jovanovića o istoriografiji i analizira njegov metod proučavanja i pisanja istorije. Analizira se objektivnost tumačenja, verodostojnost istorijskih izvora i važnost ličnog iskustva pisca istorije. Jovanovićeve ocene istoriografskih škola (nemačke, francuske, engleske, američke) i metoda koje su usvajali i primenjivali poznati srpski pisci istorije ukazuju na njegova istoriografska gledišta. Pošto je uticaj marksizma na zapadnu i istočnu istoriografiju i danas neobično veliki, od posebne je važnosti Jovanovićeva kritička analiza marksizma. Zaključuje da je neodrživo, zbog velikog uprošćavanja, marksističko tumačenje istorije kao borbe dve ekonomske klase i redukovanje složenog i raznovrsnog društvenog života na ekonomske odnose (kritika ekonomskog monizma). Mogu se uočiti dodirne tačke između njegovog pisanja sociološke istorije i škole Anala. U radu se analizir

a Jovanovićevo shvatanje istorije kao istorije države. Naročito je važano tematizovanje pitanja svesti o sopstvenim predrasudama, a njih istoričar ne bi smeo da učitava u zapise koje tumači. Jovanović ulazi u najtemeljnija pitanja teorije tumačenja, teorije istorije i filozofije istoriografije.